wat had ik dan graag tien beentjes

zelfs met die vijftig kleine teentjes

dan kon ik rapper naar opa rennen

wat zou hij me reuzesnel verwennen

wat had ik dan graag tien armpjes

om knuffelig en heel warmpjes

oma knusjes vast te pakken

en even aan haar blijven plakken

wat had ik dan graag tien handjes

met of zonder wollen wantjes

als ze weggaan en zich omdraaien

kon ik heel hard DAAAAG zwaaien

Tranen met tuiten, een plas vol verdriet, mijn Playmobil snottert en speelt niet.

Ai! Wat doet mijn neusje zeer!

Hap! Bijt! Nu doet ie het weer!

Wat ziet mijn neusje roodrood!

Maar tja, het is zo blootbloot!

Het is de vriezeman die dat doet,

hapt zomaar middenin mijn snoet!

Mijn neusje verdient echt beter,

jij pinnige ijzige neuzenvreter!

Maar mama heeft me net verteld,

ze heeft een neuzenmutsje besteld!

Zweef, zoefff, hee!

Hoe gaat het ermee?

Graag stel ik me even voor:

Ik ben Tandenfee Floor!

Wat heb ik een leuke job!

’s Nachts blijf ik er zelfs voor op,

de hele nacht mag ik zweven,

soms wel tot een uur of zeven!

Het allermeest heb ik succes

bij lieve kinderen van zes.

Heeft er eentje een losse tand

en is die ook in dromenland,

dan houd ik mijn rugzak klaar

en met een elegant gebaar

wissel ik hun tandje om

voor een hele kleine som!

Dan is ’s morgens de grote vraag:

Piept er een nieuwe tand vandaag?

Want vannacht kreeg ik echt een muntje,

tandenfee Floor zorgde voor een stuntje!

Er zit een nieuwe jongen in onze klas

de juf stelde hem voor, zijn naam is Bas.

Iedereen fluistert: Hij is een kijkbuiskind,

dat komt omdat je hem altijd voor de tv vindt.

Hij zegt niet veel, hij speelt bijna nooit mee,

neen, hij zit liever urenlang voor de teevee.

Hij kan dan ook alleen maar daarover praten

en dus heeft hij op school niet veel speelmaten.

Hij zit steeds binnen en is daardoor heel bleek

omdat hij de hele zomer lang teevee keek.

Een tent bouwen heeft hij nooit gedaan

want de kijkbuis thuis staat altijd aan.

Zijn schoenen raken nooit versleten,

hij is een beetje dik van chips te eten,

met voetballen doet hij nooit mee

maar hij kijkt er wél naar op teevee!

Maar het allerallerraarste aan dat kind

is niet dat hij alle tv-programma’s verslindt,

neen, op zijn nek staat een vierkante kop,

hij heeft een kinderlijf met een robotkop er op.

A new boy’s joined our class, it’s true,

The teacher introduced him, his name is Drew.

Whispers spread like wildfire, here’s the bind,

They call him the “TV-Addict Kid,” oh my, how unrefined!

He doesn’t talk much, hardly joins the fray,

No, he’d rather sit and watch TV all day.

He can’t help but chat about it, oh, so keen,

At school, he’s got few playmates, it seems.

He’s always indoors, his skin so pale,

Summer passed, he missed every trail.

Building tents, that’s not his scheme,

With the TV on, it’s just a dream.

His shoes, they’re pristine, never worn,

Chips in hand, he’s a little more adorned.

Soccer, he never plays or sets his eyes upon the ball,

Yet, he watches it all on the TV, wall to wall!

But the oddest thing about this little lad,

Isn’t his TV marathon that’s kinda mad,

No, it’s the square-shaped head atop his frame,

A robot head on a kid’s body, what’s in a name?

Sloom kruipt Fientje uit haar bedje,

opstaan vindt ze nooit een pretje,

ze rekt zich langzaam uit en geeuwt.

Wat is dat? Het heeft gesneeuwd!

Nog nooit heeft Fientje zo snel ontbeten,

een wasbeurt is ze deze keer vergeten,

warm ingeduffeld snelt ze naar buiten

en moet meteen haar natte neusje snuiten.

De dwarrelende vlokjes maken haar stil,

nu gebeurt écht wat ze al zooo lang wil!

Aarzelend stapt ze op de witte deken,

bijna alle kleuren lijken te verbleken.

Plots ploft ze languit op haar rug in het wit,

ze tuurt naar de lucht die vol sneeuwvlokjes zit,

dan schuift ze op en neer met armpjes en beentjes,

de kou bijt kribbig in haar neus, oren en teentjes.

Nu kruipt ze rechtop. Kijk! Waar ze net lag,

ligt nu een engeltje en dat wuift ‘dag’!

Ik haat het!

Wat haat ik roze sokken en dat strikje in mijn haar!

Natuurlijk geraak ik ’s morgens nooit op tijd klaar.

Zit mijn rokje goed en mijn kraagje naar behoren?

Mama poetst zelfs tot het blinkt binnenin mijn oren.

Zij wil twee dikke vlechten maar ik wil een kort kopje,

als ik naar school ga lijk ik wel zo’n etalagepopje.

Na school en de speeltuin lijkt mijn hoofd een ragebol,

mama sakkert dan: Jeetje, je lijkt op zo’n akelige trol!

Daar heb ik op gewacht, ik voel ik me prima in mijn sas,

alleen zou ’t leuk zijn als mijn mama ook een trolletje was!

Kom je gezellig naast me zitten dan kijken we tv

samen onder een plaidje knusjes met zijn twee?

Samen met mama in de zetel voor de kijkbuis

voor Disney tv, Karrewiet of Thuis.

Plots kijk ik opzij en ik denk: Daar gaat ze weer,

dat gebeurt op vrijdagavond keer op keer.

Mijn mama kan tv kijken met haar ogen dicht!

Je moest haar zien, zo’n grappig gezicht.

Als ze dan begint te knikkebollen heb ik lol,

vlug doe ik het chipskommetje nog eens vol.

Als ze dan als een puppie begint te snorren

durf ik haar stevig in haar zij te porren.

Poeslief vraag ik: Mama, vind je het oké?

Dan gromt en bromt ze wat en knort ze: he?

Na een poosje begin ook ik te gapen,

tot mama en ik samen dicht bijeen slapen.